» یاد قرآن در اشعار شاعران فارسی زبان
و نیز میگوید:
قرآن را به پیغمبرت ناورید مقرم به مرگ و به حشر و حساب | مگر جبرئیل آن مبارک سفیر کتابت ز بر دارم اندر ضمیر |
سنائی غزنوی نیز در بسیار جاها از قرآن گفته است که کوتاهتر و جامعتر از همه بیت معروف اوست:
اول و آخر قرآن ز چه �با� آمد و �سین� | یعنی اندر ره دین، رهبر تو قرآن بس |
از کمال الدین اسماعیل شاعر بزرگ قرن هفتم هجری نیز به یک بیت بسنده میکنیم:
رسنی محکم است قرآنت | خویشتن را بدان رسن در بند |
از سر خیل عارفان و حافظان قرآن، شمس الدین محمد حافظ شاعر بزرگ قرن هشتم هجری نیز سخنی نقل کنیم:
عشقت رسد به فریاد ار خود به سان حافظ | قرآن ز بر بخوانی در چارده روایت |
سخنی هم از محمد بن حسام خوسفی شاعر شیعی قرن هشتم و اوایل قرن نهم هجری که با قرآن انس فراوان داشته و قرآنهای زیادی را با خط خوش نوشته است، میآوریم:
تطهیر اهل بیت به قرآن مبین است | آخر ببین که پایه این منزلت کراست |
و از سخن دلنشین اقبال لاهوری که نیز مانند ابن حسام و بسیاری از شاعران دیگر با قرآن مؤانست زیاد داشته است یاد کنیم که گوید:
فاش گویم آنچه در دل مضمر است چون که در جان رفت، جان دیگر شود از یک آیینی مسلمان زنده است | این کتابی نیست چیزی دیگر است جان چو دیگر شد، جهان دیگر شود پیکر ملت ز قرآن زنده است |
زمانی نیز شاعران، آیات مبارکات قرآن را در اشعار خود درج و اشارات و تلمیحاتی را که مورد نظر آنان است بیان میکنند. این نوع بهره وری از قرآن کریم از اندازه فزون است و مصححان دواوین شاعران و استادان رنج فهرست کردن آیات را بر خود هموار کرده و در تعلیقات دیوانها آوردهاند.
در این جا به نقل مواردی اندک - به جهت نمونه - اکتفا میکنیم:
عثمان مختاری غزنوی از قصیده سرایان فصیح قرن پنجم و ششم هجری، در دیوان خود به مناسبتهایی از آیات قرآن سود جسته است؛ از جمله در وصف ممدوح خود میگوید:
نشان رفقش یحی العظام و هی رمیم مبشران فلک بانگ بر زمان زدند | نتیجة سخطش کل من علیها فان که بر ملوک بخوان کل من علیها فان |
امیر معزی هم در دیوان خود آورده است:
بر آن زمین که قرار است دشمنان تو را | نوشت دست اجل کل من علیها فان |
برگرفته از گلستان قرآن